Als je weet waar je vandaan komt, dan weet je waar je naar toe gaat.
Mei is in Rotterdam een gedenkwaardige maand. Zo heb je de Dag van de Arbeid, Herdenkingsdag, Bevrijdingsdag en natuurlijk 6 en 14 mei. Op deze dagen zoeken we vaak een moment van bezinning. Een momentje dan, want het kan ook niet te lang duren. Want daarvoor zijn we veel te onrustig, hebben we het te druk, niet dan?
En ‘by the way’, wat en waarom doen we eigenlijk op 12 mei aan Moederdag? Waar ligt daarvan de oorsprong? Of is deze dag met name en vooral ingegeven vanuit de commercie? Ja, we hebben veel aan onze moeders te danken. Uiteindelijk hebben zij ons op de wereld gezet niet waar? Maar zo’n ene dag extra aandacht en waardering, da’s toch ook wat bekaaid, niet dan? Vraagt ook deze dag niet een heroverweging?
Of misschien dan toch 1 mei als ‘Dag van de Arbeid’? Want werken dat kunnen we wel in Rotterdam, ‘niet lullen maar poetsen’ is het credo. Of is ook dat verleden tijd? Ja, ‘arbeid adelt’ en ‘maakt vrij’ maar met een 650.000 werkzoekenden liggen de kansen niet voor het oprapen. En met landelijk 1 op de 3 huishoudens hypothecair onder water is het pompen of verzuipen, het hoofd boven water en vooral koel houden. Want afgezien van de ‘happy few’ zucht en steunt de gemiddelde burger in het overleven van de crisis. En dat is in Rotterdam niet anders.
Op 14 mei stonden we in Rotterdam stil bij het bombardement van 1940 en op 6 mei bij de moord op de politicus en Rotterdammer Pim Fortuyn. Op deze memorabele dagen veranderde Rotterdam ingrijpend en bleef niets meer bij het oude. Maar wat zegt ons dat nu nog vandaag de dag?
Na 75 jaar van wederopbouw is Rotterdam naar mijn verwachting zo onderhand wel weer aardig compleet. De stad is verrijkt met architectonische iconen en een breed scala aan kleuren en geuren. En met een palet aan culturele diversiteit zouden we heel de wereld aan moeten kunnen. Maar de praktijk, die is vaak weerbarstig. Rotterdam is natuurlijk een fantastische en veelzijdige stad maar je krijgt het er niet op een presenteerblaadje. De stad laat zich niet altijd even makkelijk ‘be-grijpen’ en zo ook hebben de Rotterdammers onderling vaak moeite om elkaar ‘echt’ te kunnen verstaan.
Op mijn momenten van heroriëntatie ga ik zitten aan de Maas en hoor ik haar fluisteren. Dat ze nergens vandaan is gekomen en ook nergens naartoe gaat. Maar dat maakt ook niet uit, want de reis er naar toe is belangrijker dan de bestemming zelf, zeggen ze. Dan kijk ik naar die stad die ze zo enorm hebben verkloot maar nu toch ook best wel weer heel aardig goed op de kaart staat. Welke kant we op gaan? We zijn onderweg maar ‘zijn’ er nog niet, want dat is ‘a state of mind’. Alhoewel? Dat heeft Rotterdam toch wel… De ‘Rotterdam state of mind’? …of niet dan ?!
Evert van den Oever
