Mijn naam is Mustapha Hammouchi. Na bijna 5 jaar Rotterdam Engineering maak ik nu de overstap naar Ingenieurs op Zuid. Ooit begonnen als tekenaar-constructeur, leerde ik de fijne kneepjes van het vak. Elastische delen, bochten, je leert overal mee werken. Ik werkte toen met een engineer die mijn tekeningen technisch doorrekende en een projectleider die de gesprekken voerde met de opdrachtgever. RE is een platte organisatie, zonder managers: bij ons ga je als tekenaar dan ook met je projectleider mee naar de klant of andere stakeholders binnen een project. Op een gegeven moment wilde ik meer en gaf ik bij Yvo, destijds mijn projectleider, aan: kan ik dit project (een kleine opdracht voor Nuon) niet zelfstandig doen? Dat kon en zo groei je binnen RE eigenlijk als vanzelf door. Die bedrijfsfilosofie van RE nemen we mee naar IOZ.

“Bij IOZ wil ik de rol van projectleider verder waar gaan maken, ze hebben mij hier het gevoel gegeven dat ik dat kan.”

Mijn eerste jaren hier bij RE was dat namelijk anders. Ik ben van mezelf onzeker en een beetje een teruggetrokken persoon. Het duurde even voordat ik ook hier loskwam. Belangrijk daarin was de coaching. We hebben hier coaching gehad van Harm, in die sessies ben ik een aantal keer mezelf tegengekomen. Zo deden we een casus voor Nuon, waarbij we in twee dagen resultaat moesten opleveren, ik was bij de start projectleider omdat ik de contactpersoon en de werkmethode tussen RE en Nuon goed kende.

Gaandeweg gaf iemand uit de groep aan dat hij graag die rol op zich zou nemen, hij was wat uitbundiger en kreeg zo in de dezelfde ronde het projectleiderschap toegewezen. Ik liet dit toen gebeuren, met het idee: als hij dat graag wil, dan doen we het maar zo. Later in de evaluatie kwam ik daarop terug door aan te geven dat ik het gevoel had dat het projectleiderschap van me was afgenomen en werd de vraag gesteld: ‘Waarom heb je daar toen niets van gezegd?’ Op dat moment begon de coach erdoorheen te praten en zei ik: ‘Nou moet je effe stil zijn want nu ben ik aan het woord.’ Zowel Yvo als Harm schoten in de lach en zei Harm: ‘Kijk, zo wil ik het horen.’ Zo kwam het besef dat ik te vaak en te snel een stap terug deed, misschien wel omdat ik soms dacht dat ik het dan niet helemaal goed deed. Het gekke was: ik werd een heel ander persoon op mijn werk, het zat er wel, maar ik had tot dan toe moeite om het uit te dragen. Die onzekerheid zat eigenlijk altijd al in me, ook gedurende mijn studie, basis- en middelbare school. Mijn ouders zijn van Marokkaanse komaf, ik ben opgegroeid met veel familie om me heen: ooms, tantes, neven en nichten. Als ik kijk naar mijn familie dan zijn de meesten hoger opgeleid; ik zag die anderen altijd wel als voorbeeld. In die omgeving zeiden we alles tegen elkaar en trok je je aan de ander op. Dat gevoel vond ik terug bij RE en neem ik mee naar IOZ. Mede daarom zou ik tegen jong technisch talent op Zuid willen zeggen:

“IOZ is niet alleen een kans, het is een eerlijke kans, maar je moet hem wel zelf pakken.”

Toen ik afstudeerde heb ik eigenlijk vrij snel een baan gevonden, ik heb wel 300 brieven geschreven voordat ik Stijn (directeur RE en IOZ) tegen het lijf liep. Maar dat had ik ervoor over, ik had een papiertje gehaald en vervolgens wil je daar iets mee. Ik heb nu een huis kunnen kopen, deze baan geeft me zekerheid, ik kan kopen wat ik wil en doen wat ik leuk vind, maar minstens zo belangrijk: ik voel me hier goed omdat ik beoordeeld word op mijn persoonlijke kwaliteiten en het werk dat ik lever. Ik maak nu de overstap van RE naar IOZ omdat ik anderen dezelfde kans wil bieden die ik gehad heb. Weet tegelijkertijd dat je ervoor moet gaan, want je wordt hier op dezelfde manier in het diepe gegooid.