Laat ik dit verhaal eens beginnen met een tekstje van gemeentewege:
‘Naast de projectsubsidies voor kortlopende projecten, de periodesubsidies voor langer lopende projecten en de jaarsubsidies, bestaat de mogelijkheid om voor incidentele kleinschalige activiteiten een kleine subsidie aan te vragen via het zogenaamde snelloket. Deze kleinschalige en laagdrempelige subsidievorm is gericht op nieuwe aanvragers en die partijen voor wie de reguliere procedure een te hoge drempel vormt.‘
En laat ik er gelijk nog een eentje tegenaan gooien:
‘Grote bedrijven die slecht met hun klanten omgaan, oplichters, vreemde regels, of andere oneerlijke zaken worden op onverwachte wijze tegen het licht gehouden en aangepakt. De Rambammers slaan altijd met ongelijke munt terug.’
Wat hebben deze twee citaten met elkaar te maken?
Welnu: het VARA-tv-programma Rambam ontleent haar zelfgekozen bestaansrecht aan het aan de kaak stellen van oneerlijke zaken. Meestal is dit vermakelijke tv; een grappige club jonge programmamakers doet zich voor als klant, geïnteresseerde of betrokkene en dat levert zichtbaar corrupte toestanden op; voer voor complotdenkers, tot zover allemaal leuk. Echter: het uitzendschema van zo’n programma vereist dat er wekelijks op de redactie verse ideeën gespuid dienen te worden. Een zo’n idee was om de ‘wildgroei aan subsidies’ eens onder vuur te nemen. Eens te laten zien hoe makkelijk je een subsidie krijgt. En even een straatonderzoekje doen met uiteraard voorspelbare uitkomsten. Vervolgens werd het plan bedacht om zelf die subsidie aan te vragen middels een zo belachelijk mogelijk idee: Rambam wilde hangjongeren in een Rotterdamse wijk gaan empoweren door het inzetten van pantomime. Humor kan de redactie niet ontzegd worden, en productiegewijs zal het ook geen hele kluif geweest zijn om de situatie neer te zetten, google: hangjongere. Even een cliché bevestigen. Iedere reactie van de betreffende jongeren was goed geweest. Ook de lakonieke die nu op beeld werd vastgelegd. “Hebben we dat jongens? Mooi!”
Oh, en nog even die subsidie natuurlijk, ja die was makkelijk. Zie tekst 1. In het leven geroepen om de start voor een goed idee iets makkelijker te maken. En het gaat hier niet om tienduizenden euro’s. Het is een vast basisbedrag waarvoor de papierwinkel niet heel ingewikkeld is. Dat heeft een reden. Kleinschalig en laagdrempelig zodat de gewone man ook iets kan. Dus dat lukt dan ook Rambam wel. Hilariteit alom op de redactie: de subsidie is toegekend! Nu nog even de clown gaan uithangen, en wie kan dat beter dan de redactie zelf? Guitig!
En bedankt, Rambam. Zijn jullie je roots vergeten? Natuurlijk krijg je redelijk vlot het minimale bedrag, dat verbaast jullie toch ook niet? Daarom heet het ook snelloket. Dus leg eens uit: waarom stellen jullie dit aan de kaak? Waarom is dit nodig, anders dan voldoende kijkcijfers genereren om jullie programma van een voortbestaan te verzekeren? Reken maar dat jullie het volk op jullie hand krijgen. Wacht even: was dat nou juist niet de reden van de oprichting van de ooit linkse Vereeniging van Arbeiders Radio Amateurs? Het enige gevolg dat ik kan bedenken is een rechts: het financieel faciliteren van kleine initiatieven nog moeilijker maken. Door het belachelijk maken van dit systeem. Sinds wanneer is kleinschaligheid en laagdrempeligheid iets dat als oneerlijk en niet kloppend aan de kaak gesteld moet worden?
Meermaals voorkomend citaat in deze aflevering: “We betalen met z’n allen mee aan die subsidies. Het is óns geld.” Mijn antwoord: “Jullie zijn publieke omroep, wij betalen met zijn allen mee aan jullie programma.”
Kom, ik doe nog een tekstje:
‘Meedeinend met de vluchtige emotie, inspelend op de woede van het moment, niet anders dan een spiegel van de wispelturige burger, die heen en weer geslingerd wordt door rancune tegen wie zich verheven waant en hunkering naar gemeenschapszin.’
(Bas Heijne NRC 6-7-2015)
By the way: het gaat hier om 2000 euro, een niet eens zo heel hoog bruto maandsalaris. Basisinkomen dan maar?
Robert Giesselbach
Beeld: Monique van den Berg
Robert Giesselbach maakt websites, woont in Rotterdam-Centrum, doet eindredactie, regelt dingen, gooit teksten om en houdt deze site bij. Is geboren Schiedammer, maar al 34 jaar Rotterdammer en blijft dat ook. Houdt van ontregeling.
