Vreugde verpakt in een dagelijkse aarzeling die uiteindelijk verdwijnt met de losgelaten ballonnen op woensdagmiddag, verlangen en bekrompenheid op een tekentafel, leegte verborgen achter de coulissen van zeven drukke dagen in een stoffige doos heimwee. Allemaal emoties verstopt achter de bureaucratische cijfers, facturen en regels die zelfverzekerd voor mijn ogen dansen. Ik zou samen met ze willen dansen, maar terwijl ze hun krachten bundelen om op een onaangetast blanco papier tot een bedrieglijke tekst te komen, klap ik dicht.
Ik doe de deur open om de prille, onschuldige lucht van de ochtend binnen te laten en bewonder het uitzicht van Rijnhaven, de Hollandse majestueuze wolken die elk moment van de dag van gedaante veranderen en regelmatig gepenetreerd worden door een metro die als een bliksemschicht door de straten schiet. Het leven begint langzaam op gang te komen en ik voel de polsslag van Pretorialaan al. Ondernemers laden hun spullen uit de auto, mijn buren beginnen zich te haasten naar de metro en terwijl ik alles in me opneem stopt Zouhair voor mijn deur. Zouhair heb ik op straat leren kennen, hier op de Pretorialaan. We raakten aan de praat en ontdekten dat we niet alleen buren waren, maar dat we ook veel gemeenschappelijks hadden. Als vervolg ging Zouhair theaterworkshops bij Niffo geven. Het contact met Zouhair is een mooi voorbeeld van de ongedwongen ontmoetingen die hier plaatsvinden. Niet binnen, maar buiten. En niet buiten de mensen om, maar ook het charismatische aura van mens zijn.
De alledaagse interactie tussen mensen en omgeving is de basis waar Niffo voor staat. De buitenwereld stroomt binnen door een onzichtbare deur en laat sporen achter. Sporen die herkenbaar zijn in het opstellen van een expositie of in het vormgeven van een evenement.
De impressie van de ochtend vermengt zich met nieuwe momenten van de dag. Als een terugkerende schaduw van mensen die hun stempel achterlaten in de loop van de dag. Zoals Frans, de beeldhouwer die op dezelfde dag zijn beeld kwam ophalen in de Paul Krugerstraat. Hij werd, met zijn beeld, één, daar op de stoep, naast de Lidl… en terwijl hij op een auto wachtte veranderde de omgeving. Dit tafereel gebeurde tegenover de lege ruimte op de hoek van Herman Costerstraat waar jongeren bezig waren met het opfleuren van etalages met zelfgemaakte kunstwerkjes die de ondernemers in de wijk in het zonnetje zouden zetten. We – de jongeren, Frans en ik – zwaaiden naar elkaar en daardoor ontmoetten twee werelden elkaar. Onze dag kon niet meer stuk; we ademden samen met de wijk.
Twee dagen later was het zondag. We moesten de ruimte inrichten voor een Spoken Word-evenement. Om 10.30 uur leek de wijk nog te slapen, maar de kalmte van de straat werd neergestoken door angstige geluiden van gekwetste of verwarde zielen, van het gefluister van een groep Albanese macho’s voor de deur hiernaast, van de nevel die in de lucht hangt door haastige voetstappen die drugshandelaars drukken in de stemming van de straat. De stoelen in de galerie wachtten op hun meesters en de veronderstelde stilte verbeeldde de geestdrift uit de films van David Lynch. Leed wachtte getroost te worden door de aankomende uren. En dat gebeurde ook: jonge artiesten, dichters en muzikanten en hun fans brachten opeens nieuwe, vitale klanken die vers bloed lieten stromen door de aderen van de Pretorialaan.
De dag na het succes van zondagmiddag vaarde in het teken van afscheid van de laatste tentoonstelling. De muren van de galerie werden kaal in afwachting van nieuwe kunstwerken.
En terwijl het licht van buiten binnentrad begonnen schaduwen van verdriet te dansen, pulserend op de wezenloze wanden van een kille omgeving. Angsten namen het over en ik verbeeldde me dat dit onze laatste dag van Niffo was.
Zoë D. Cochia
Beeld (klik voor vergroting): Monique van den Berg
Zoë D. Cochia runt NIFFO Galerie, een galerie/recycle-studio. Het idee is dat de galerie opereert met een sociale focus. De sociale functie is gericht op cohesie en communicatie in de wijk en talentontdekking/ ontwikkeling van jongeren uit de buurt. NIFFO stimuleert en organiseert, waarbij kunst als verbindende factor centraal staat.
Dit schrijven is het eerste resultaat van NIEUWE STEMMEN, een door RIO georganiseerde cursus media maken op wijkniveau.
