Hand in hand sta ik in de snijdende kou terwijl een gigantisch sterke beamer over ons heen stralen uitspuugt. Op het doek danst een man met een onzichtbare partner en tussendoor huilt er een jonge man (te) dramatisch mee. Zelfs na vier jaar kunstacademie is dit toch een tikje vreemd zo midden in een stad die vol is van mensen die op deze koopavond winkels in en uit lopen. Maar ook voel ik aantrekkingskracht. Alsof een deel van mij wel een dansje mee wil doen. Je kan die man toch eigenlijk niet alleen laten dansen…
Van 16 januari tot en met 9 februari 2015 zijn er dagelijks tussen zonsondergang en zonsopgang negen films te zien op gebouwen en in etalages aan de Coolsingel in Rotterdam. Het is de tentoonstelling ‘Eerbetoon aan een Avenue’ van Sculpture International Rotterdam met werk van negen kunstenaars (Francis Alÿs (BE), Fischli & Weiss (CH), Arnoud Holleman (NL), Han Hoogerbrugge (NL), Klara Liden (S), Erik van Lieshout (NL), Mark Lewis (CA), Adrian Paci (AL), John Smith (UK), Song Tao (CH), Catherine Yass (UK)).
Met het aflopen van de Coolsingel vergis je je soms in eerste instantie bijna met de bewegende beelden van reclame om je heen. Op een enorme gevel eet Andy Warhol alleen en zeer zorgvuldig zijn junkfood op. Als ik eronder sta voel ik mij een klein, jong meisje in de grote stad die probeert te begrijpen waar dit in vredesnaam over gaat. De film is geprojecteerd als een reclame zoals je ze in de straten van New York ziet.
Naast de Bijenkorf zie je ‘Shaking children’; een moderne schokkerige dans die wordt uitgevoerd door een klas kinderen. De film geeft je het ene moment het gevoel dat het beton tot leven is gekomen en het andere moment het nare idee dat de kinderen erin vastzitten.
Bevreemdend, grappig, meeslepend. Een kijkje in het leven en/of hoofd van andere mensen aan één van de drukste straten van Rotterdam. Het moment was ultiem gekozen tijden het IFFR 2015 en de ode aan de Coolsingel is in mijn ogen geslaagd. Het zal bij lange na niet elk mens aanspreken, daarvoor zal het waarschijnlijk te abstract zijn op veel punten. Maar dat blijft ook het heikele evenwicht waar de kunstwereld mee worstelt. Voor wie maken we de kunst? Voor onszelf, voor de (soms) pretentieuze kunstkenners? Voor de hele wereld? Dat laatste zal sowieso niet opgaan. ‘Eerbetoon aan een Avenue’ zal niet elke laag van onze maatschappij aanstaan, maar waarschijnlijk is dat ook de bedoeling niet.
Laura Mauritz
Laura Mauritz is fotograaf, beeldredacteur, tekenares en edelsmid.
Is, na in zes andere steden gewoond te hebben, Rotterdammer sinds 2,5 jaar en vooralsnog niet meer van plan er weg te gaan.
