In de winter gebeurt er niet veel op de tuin en om de lezer opnieuw te vervelen met de strijd die we te leveren hebben met instanties… Verander eens van internet-/elektriciteit-/telefoon-provider en ervaar het zelf. Dit keer over de verwarring over Janine en Frank terwijl men meent het over dezelfde persoon te hebben; dat klopt. Tijd om uit de kast te komen.
In een vorig leven was ik opbouwwerker, werkte heel hard en probeerde het goed te doen. Argwanende bewoners had ik ervan te overtuigen dat ambtenaren en politici te vertrouwen waren, daar werd ik voor betaald. Nadat ik me weer eens voor het karretje had laten spannen en daarbij vies van achteren onderuit werd gehaald wilde ik, in briesende woede, een ambtenaar gaan verbouwen. Ter voorkoming van een arbeidsconflict bedacht ik beter drie dagen rust te nemen, het werden drie maanden, klassieke burn-out was de diagnose. Plenty tijd om na te denken.
Ik ontdekte dat mijn ethos me in de weg zat; belofte maakt schuld, door riemen en ruiten en zo. Ik benoemde dat als typisch machogedrag en bedacht om mijn vrouwelijke kanten wat meer aan te spreken. Dan reageer je immers empathies in plaats voor elke oplossing een probleem te bedenken. Toen de geraniums, waarachter ik me verscholen had, minder zwart werden, boekte ik een vakantie; met 9 volslagen onbekenden een zeilcruise op de Mediterranee.
Gogo-girl
Tweede weekend passagieren en weinig bagage betekende dat de meiden benedendeks garderobe gingen wisselen. Plotsklaps stond ik mee te tutten en zag mezelf later als gogo-girl, dansend op de bar van de openlucht-disco. Voelde goed, ook de aandacht van de kerels. Ik raakte in verwarring maar had genoeg aan mijn kop, besloot mezelf zacht te houden en alles over me heen te laten komen. Het werd een ontdekkingsreis in mezelf en de wereld met nieuwe ogen. Vragen stormden op me af; meteen voor de volle verbouwing? En voortaan op jongens? Eigenlijk voelde het helemaal niet zo anders. Grote steun was een boek dat ik kreeg met daarin 20 bijzondere portretten van mensen die de keuze meisje of jongen weten te vermijden. Ik ging in mijn geschiedenis graven; elk kind loopt toch op de hoge hakken van z’n moeder? Lag de sleutel in mijn puberteit, zo’n engeltje waar je twee keer naar moet kijken; jongen/meisje? David Bowie als mijn grote idool paste in het plaatje.
IJdele mannen
Mannen vind ik ook ijdel maar ze uiten dat op een verknipte manier, ze hebben hun image ragfijn bepaald maar lopen rond met een air alsof er toevallig wat uit de klerenkast aan ze is blijven hangen. Vrouwen mogen laten zien dat ze pronken en de collectie laat expressie toe. Mannenkleren zijn saai. Ik mag laten zien dat ik mooi wil wezen. De rangorde van een roedel mannen is me in een oogwenk bekend; die hebben een grote mond maar die maakt de dienst uit. In ruil voor mijn verhaal nam een gezellig clubje vrouwen me in vertrouwen over de feminiene pikorde; uiterlijk is het belangrijkste, andere kwaliteiten zijn ondergeschikt. De welzijnsbusiness is een vrouwenwereld maar zo had ik het nog nooit bekeken.
Potenrammen is, in mijn waarneming, een overtrokken verschijnsel. Ik heb me er, in ieder geval telkens verbaal, uit kunnen redden.
Geflipte papa
Op één keer na, toen een geflipte papa me, tijdens een optreden van mijn band, de speeltuin uit wou slaan. Voor hem waren pedofielen en transgenders één pot nat. Ik heb me geschaamd dat het speeltuinbestuur me moest redden. Onterecht, maar dat bleek een half jaar later pas. Vernederend was ook die keer dat ik in de fuik liep van preventief fouilleren; het klonk als ‘ausweis!’ op basis waarvan de politie zelf bepaalt wie je gaat betasten.
Een transgender die de kast uit is, heeft zich voortdurend te verantwoorden en in de loop der jaren heb ik een volledig repertoire opgebouwd. Wat men er in stopt krijgt men ook terug; wie brutaalweg mijn borsten betast grijp ik bij de ballen maar besmuikte toespelingen worden beantwoord met platitudes. Behalve werkgevers en andere door het gezag boven mij gestelden. Bovenop het antidiscriminatie-artikel 1 van de grondwet kunnen ze ook het adres van de commissie gelijke behandeling krijgen want mijn zaakjes heb ik intussen wel voor mekaar.
Dubbele klerenkast
Kinderen reageren veel onbevangener. Ze snappen dat het raar is dat meisjes wèl een broek maar jongens geen jurk zouden mogen dragen. Jongetjes in de puberteit raken wel eens in verwarring en het gesprek gaat soms hard tegen hard. Dan vind ik het jammer dat we elkaar niet eerder hadden ontmoet. Veel ontroerender was het gesprek met een geïnteresseerde mevrouw, nog nooit de kans gehad om live met ‘zo iemand’ te spreken. Na al haar vragen verzuchtte ze: “…lijkt op al die vragen over mijn hoofddoek. Dan weet ik de antwoorden ook niet, voelt gewoon zo”. Schets ik u een treurig bestaan? Ik hoop het niet. Met een dubbele identiteit en een dubbele klerenkast leef ik me ten volle uit. Volgende keer weer over de tuin en wie nog vragen heeft laat een reactie achter.
Frank/Janine
Frank Boerboom a.k.a. Janine Wegman is sociaal werker, met een fascinatie voor het gebruik van de publieke ruimte. In 2012 kwam hij/zij, door bezuinigingen op straat. De cirkel is rond; hij/zij startte de loopbaan door het kraken van een landje met jongeren. Nu runt hij/zij, anti-kraak, een openluchtbuurthuis in het stadsvernieuwingsgebied van Zuid.
